Jest to schorzenie nad którym nadal trwają badania. Jako pierwszy użył terminu Ortoreksja użył Steven Bratman w 1997 r. Ten lekarz medycyny w dzieciństwie chorował na alergię. Jej leczenie wykluczało z jego diety pszenne pieczywo i produkty mleczne. Z upływem lat obawa przed jedzeniem, które mogłoby mu zaszkodzić zaczynała przybierać kształty obsesji.

Podobnie jak w przypadku anoreksji i bulimii, ortoreksja ma podłoże psychologiczne. Dotknięte nią osoby skupiają się na diecie, aby wypełnić pustkę w swoim życiu. Jest to dla nich doskonała wymówka przed spotkaniami z rodziną i znajomymi. Niektórzy starają się za pomocą diety zachować zdrowie, a nawet powstrzymać procesy starzenia się organizmu.

Jednak osłabienie organizmu na skutek tego typu restrykcyjnej diety doprowadzić może do zmniejszenia odporności, anemii, a nawet osteoporozy. Ryzyko zdrowotne w dużej mierze zależy od sposobu w jaki dany ortorektyk się odżywia.

Wiele problemów ortorektyków ma naturę społeczną, na przykład coraz trudniej jest takiemu choremu unikać rozmów na temat jedzenia, następuje izolacja, spożywanie posiłków wyłącznie z samotności i wielkim skupieniu, poświęcanie mnóstwa czasu na odpowiedni dobór produktów i wyszukiwanie tych najlepszej jakości. Anorektyk skupia się na ilości, a ortorektyk - na jakości jedzenia.

Jeśli podejrzewasz u siebie tę chorobę odpowiedz na pytania:

1. Czy planowanie posiłków i zakupy zajmują ci więcej niż 3 godziny dziennie?
2. Czy już dziś rozmyślasz, co będziesz jadła jutro?
3. Czy kupiłaś w tym roku co najmniej kilka książek o dietach?
4. Czy codziennie analizujesz, ile zwykle pochłonęłaś kalorii?
5. Czy zwykle robisz zakupy w sklepach ekologicznych?
6. Czy zdarza ci się unikać jakiejś imprezy z powodu niezdrowego menu?
7. Czy czujesz się winna, gdy zjesz coś niezdrowego?
8. Czy lubisz jeść samotnie?

Jeśli odpowiedziałaś "tak" więcej niż pięć razy - skontaktuj się z psychologiem.