Planując wakacje za granicą nastawiamy się na głównie na świetną zabawę i niczym nie zmącony odpoczynek, warto jednak zawczasu pomyśleć o tym, co może nam się przydarzyć: nagłej chorobie czy wypadku, które nie tylko zepsują nam wyjazd, ale mogą poważnie nadwerężyć portfel. Czy rzeczywiście? Jakie prawa do świadczeń zdrowotnych za granicą uzyskaliśmy po wejściu naszego kraju do Unii Europejskiej?
Aby móc bezpłatnie korzystać z leczenia w krajach Unii (a także Szwajcarii, Norwegii, Luksemburgu, Lichtensteinie i na Islandii) musimy posiadać tzw. kartę EKUZ (Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego). Może ją otrzymać każda osoba ubezpieczona – trzeba jednak najpierw złożyć wniosek w wojewódzkim oddziale NFZ odpowiednim dla miejsca zamieszkania.
Do wniosku trzeba dołączyć dokument potwierdzający ubezpieczenie: - w przypadku osób zatrudnionych - ostatni odcinek RMUA lub legitymację ubezpieczeniową, - osoby prowadzące własną działalność gospodarczą - ostatni dowód opłacenia składki - emeryci i renciści – legitymację emeryta (rencisty) lub ostatni odcinek emerytury (renty) i decyzję o przyznaniu renty - bezrobotni – zaświadczenie z urzędu pracy o opłaconych składkach na ubezpieczenie zdrowotne.
Karta EKUZ upoważnia do korzystania z niezbędnych świadczeń leczniczych w placówkach działających w ramach powszechnego systemu ochrony zdrowia (nie w placówkach prywatnych!).
Niestety, nawet posiadając kartę za niektóre świadczenia będziemy musieli zapłacić (zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu euro). W takim przypadku trzeba jednak poprosić o wystawienie rachunku, na podstawie którego będziemy mogli starać się w NFZ o zwrot poniesionych wydatków. Po powrocie do kraju należy wysłać do NFZ rachunki za leczenie i dołączyć do nich wypełniony wniosek o zwrot kosztów (wzory druków znajdują się na stronie www.nfz.gov.pl). NFZ po otrzymaniu od placówki udzielającej nam świadczeń za granicą potwierdzenia o leczeniu rozpatruje wniosek i - jeśli uzna go za zasadny – zwraca wydaną na leczenie kwotę.
Karta EKUZ jest wydawana czasowo – zazwyczaj na okres dwóch miesięcy, ale na przykład w przypadku studentów i uczniów tylko do końca semestru lub roku szkolnego. Karta wydana osobie bezrobotnej będzie ważna 30 dni, a rencistom lub emerytom – aż 5 lat.